Antwoord op veelgestelde vragen

Van verschillende studenten die jachtontwerper of scheepsarchitect willen worden heb ik vragen ontvangen over hoe de vijf The Science of Sailing boeken gezien moeten worden in relatie tot boeken met een schijnbaar vergelijkbaar onderwerp, zoals de boeken geschreven door Marchaj, Larsson, Fossati en anderen. Deze vraag kwam aan de orde toen de betrokken studenten voor de keuze stonden de boeken wel of niet te kopen. Met 50 euro voor deel 1, 2 en 3 en 75 euro voor deel 4 en 5, is de financiële uitgave voor de meesten geen kleinigheid.

De vraag hoe deze boeken zich verhouden tot andere boeken is behandeld in een recensie van Associate Professor Michael G. Morabito van de United States Naval Academy in Annapolis, waar hij directeur is van het Naval Architecture and Marine Engineering-programma. De recensie is gepubliceerd in Marine Technology, het tijdschrift dat vier keer per jaar wordt uitgegeven door ‘The Society of Naval Architects and Marine Engineers’. Hieronder is hij in zijn geheel opgenomen.

In aanvulling op de informatie over de kosten van de boeken, zoals te vinden op http://www.vanoossanenacademy.nl, passen we een korting van 50% toe op bestellingen van studenten die kunnen aantonen dat ze staan ingeschreven aan een hogeschool of universiteit die een diploma aanbiedt in jachtontwerp, scheepsarchitectuur, scheepswerktuigkunde of andere mariene wetenschappen.

Kortgeleden ontving ik een vraag over mijn verwijzing naar de terminatorcurve in de boeken van The Extraterrestrial en Extraterrestrial Domination. Ik realiseer me dat ik misschien ergens aanvullende informatie had moeten geven over wat dit is. In het kort: de terminatorcurve is de bewegende lijn over de aardbol die donker van licht scheidt. Theoretisch is het een goed gedefinieerde curve, maar in de praktijk is het een enigszins vage afbakening vanwege wat we de schemerzone noemen, waarin we, als we er in een vliegtuig overheen vliegen, de overgang van licht naar duisternis of omgekeerd, als een geleidelijke overgang ervaren. Wanneer een vliegtuig echter vliegt met de snelheid waartoe het vliegtuig van Sam Stanton in staat is (ruim achttienduizend kilometer per uur), is deze overgang plotseling. Als Sam dus naar Reethi Rah op de Malediven reist en om zeven uur ’s avonds uit Los Angeles vertrekt om een uur later, als het de volgende dag acht uur ’s ochtends op de Malediven is, aan te komen, kruist Sam de terminatorcurve twee keer: toen de zon net na vertrek onder de horizon dook, en toen de zon enkele minuten voor aankomst opkwam.

Een gevolg van het overdag vliegen over de aardbol met hoge snelheid is dat de zon, op haar ecliptische baan aan de hemel, gezien door iemand in het vliegtuig van Sam Stanton, snel van plaats verandert. Bij het verlaten van Los Angeles ’s avonds om, laten we zeggen, acht uur, om in westelijke richting over de Stille Oceaan naar Reethi Rah te vliegen, ziet men de zon binnen enkele minuten plotseling opkomen boven de westelijke horizon vóór het vliegtuig (niet boven de oostelijke horizon zoals waargenomen door een stilstaand persoon), en wanneer het landt, een uur later om negen uur ’s ochtends plaatselijke tijd, heeft de zon al ongeveer vijfenzeventig procent van zijn zichtbare baan afgelegd, om dan te worden gezien boven de oostelijke horizon (achter het vliegtuig).

De vier verkrijgbare The Science of Sailing boeken hebben veel publiciteit gekregen. Scheepsarchitecten, wetenschappers, studenten, bibliotheken en zeilers van over de gehele wereld hebben de boeken besteld. Toen ik op deze site opmerkte dat ik in 2020-2021 veel tijd heb besteed aan het schrijven van The Extraterrestrial, Extraterrestrial Domination, en Removal of the President, heb ik van verschillende mensen vragen gekregen over de beschikbaarheid van toekomstige delen van de serie. Ik heb hen laten weten dat ik hierover nog geen beslissing heb genomen. Ik geloof er heilig in om iets af te maken waar ik aan begonnen ben, zelfs als het iets is waar jaren voor nodig zijn. Het eenvoudige antwoord op deze vraag is dus om de drie romans te beschouwen als een intermezzo in het schrijven van The Science of Sailing boeken. Ik wou dat het leven zo eenvoudig was. Feit is dat ik veel meer plezier heb beleefd aan het schrijven van de romans dan aan het schrijven van de laatste wetenschappelijke boeken. Maar zoals mensen om me heen hebben gezegd, ik zou nu eerst op zoek moeten gaan naar een uitgever die geïnteresseerd is in mijn romans voordat ik me weer in die richting waag. Ik zal daarom weer verder gaan met het schrijven van deel 5 van The Science of Sailing voordat ik iets anders ga doen.

Kortgeleden kreeg ik een vraag over het vliegtuig van Sam Stanton—of een concept zoals ik dat in The Extraterrestrial, Extraterrestrial Domination en Removal of the President heb beschreven ook echt kan vliegen.

Een gedetailleerde beschrijving van het vliegtuig is te vinden in hoofdstuk 5 van The Extraterrestrial. Het vliegtuig heeft geen vleugels. Het maakt gebruik van vier in lengterichting draaibare straalbuizen die elke gewenste verdeling van stuwkracht mogelijk maken, afhankelijk van de manoeuvre die het vliegtuig moet uitvoeren. Ik denk dat de reden waarom dit concept nog niet is overgenomen door vliegtuigfabrikanten, behalve ontwerp- en fabricagemoeilijkheden, het probleem is van het moeten kunnen berekenen van de hoeveelheid stuwkrachtvectoring elk van deze straalbuizen moet ontwikkelen om specifieke manoeuvres uit te voeren, bij behoud van longitudinale en transversale stabiliteit. De Harrier Jump Jet is een voorbeeld van een bestaand vliegtuig dat gebruikmaakt van verticale en horizontale stuwkrachtvectoring met twee straalbuizen (een aan bakboord en een aan stuurboord). Het is een kwestie van tijd voordat de algoritmen die nodig zijn voor vier van dergelijke eenheden zijn ontwikkeld. Als dat eenmaal gerealiseerd is, worden vliegtuigen zonder vleugels een realiteit. Dat vereist een voortstuwingssysteem dat niet alleen stuwkracht in horizontale richting produceert, zoals bij conventionele vliegtuigen, maar ook in verticale richting. Dit vereist een groter gebruik van op koolstof gebaseerde brandstof (omdat voor de door vleugels geproduceerde lift geen krachtbron nodig is). Het lucht-ademend magneto-plasma straalaandrijvingssysteem van het vliegtuig van Sam Stanton wordt dan een interessante optie. Het is op dit moment onderwerp van onderzoek door verschillende bedrijven. Het maakt alleen gebruik van lucht en elektriciteit (geen op koolstof gebaseerde brandstof). Het probleem is de aanzienlijke hoeveelheid elektrische stroom die nodig is om de nodige stuwkracht te ontwikkelen. Het eerste wetenschappelijke artikel over dit voortstuwingssysteem is in 2017 gepubliceerd in de Journal of Physics.

Een van mijn proeflezers stelde de vraag over de aard van het onzichtbaarheidsvermogen dat de held in The Extraterrestrial bezit, vooral of er een wetenschappelijke basis is voor dit vermogen.

Hoewel “alles kan” in een sciencefictionwereld, is het concept van onzichtbaarheid niet zo fictief als het misschien lijkt. De methode waarmee Sam Stanton, de held in de drie boeken The Extraterrestrial, Extraterrestrial Domination en Removal of the President, onzichtbaar kan worden is door kleding te dragen die gemaakt is van metamateriaal, waardoor licht om hem heen wordt gebogen in plaats van gereflecteerd. Ik heb Sam dit in detail aan Aimee laten uitleggen in hoofdstuk 10 van Extraterrestrial Domination. Beter dan dat kan ik het niet uitleggen. In verschillende laboratoria, vooral in de VS, wordt serieus onderzoek gedaan naar dit metamateriaal. Er zijn verschillende papers over dit onderwerp te vinden op het internet, zoals: “De komst van metamaterialen: Hype or Reality and Possible Future Applications” door J. Orrick van Stanford University.