Antwoord op veelgestelde vragen

Verschillende lezers hebben vragen gesteld over de aard van de onzichtbaarheid die de held van de ‘De beschermer’-trilogie bezit – specifiek of er een wetenschappelijke basis is voor deze mogelijkheid.

In antwoord op die vraag moet ik toegeven dat de drie boeken, hoewel ze zich afspelen in een sciencefictionwereld, concepten introduceren die niet zo fictief zijn als ze misschien lijken. Eén daarvan is het concept van onzichtbaarheid. De methode waarmee Sam Stanton, de held van de drie boeken, onzichtbaar kan worden, is door kleding te dragen die gemaakt is van metamateriaal, waardoor licht om hem heen wordt gebogen in plaats van weerkaatst. Ik heb Sam dit in detail aan Aimee laten uitleggen in hoofdstuk 10 van ‘De beschermer: Zijn verlies en vergelding’. Ik kan het niet beter uitleggen dan dat. Er wordt serieus onderzoek gedaan naar dit metamateriaal in verschillende laboratoria, vooral in de VS. Verschillende papers over dit onderwerp zijn te vinden op het internet, zoals: ‘The Advent of Metamaterials: Hype or Reality and Possible Future Applications’ van J. Orrick van de Stanford-universiteit.

Kortgeleden kreeg ik een vraag over het vliegtuig van Sam Stanton – met name of een concept zoals ik dat in de ‘De beschermer’-trilogie heb beschreven ook werkelijk kan vliegen.

Voor degenen die niet bekend zijn met de boeken, moet ik erop wijzen dat een gedetailleerde beschrijving van het vliegtuig te vinden is in hoofdstuk 5 van ‘De beschermer: Zijn oorsprong en opkomst’. Het vliegtuig heeft geen vleugels. Het maakt gebruik van vier in lengterichting draaibare straalbuizen die elke gewenste verdeling van stuwkracht mogelijk maken, afhankelijk van de manoeuvre die het vliegtuig moet uitvoeren. Ik denk dat de reden waarom dit concept nog niet is overgenomen door vliegtuigfabrikanten, afgezien van ontwerp- en fabricagemoeilijkheden, het probleem is van het moeten bepalen van de hoeveelheid stuwkrachtvectoring die elk van deze straalbuizen moet ontwikkelen om specifieke manoeuvres uit te voeren, bij behoud van longitudinale en transversale stabiliteit. De Harrier Jump Jet is een voorbeeld van een bestaand vliegtuig dat gebruikmaakt van verticale en horizontale stuwkrachtvectoring met slechts twee straalbuizen (één aan bakboord en één aan stuurboord). Het is een kwestie van tijd voordat de algoritmen die nodig zijn voor vier dergelijke eenheden zijn ontwikkeld. Als dat eenmaal gerealiseerd is, worden vliegtuigen zonder vleugels een realiteit. Dat vereist een voortstuwingssysteem dat niet alleen stuwkracht in horizontale richting produceert, zoals bij conventionele vliegtuigen, maar ook in verticale richting. Dit vereist een groter gebruik van op koolstof gebaseerde brandstof (omdat voor de door vleugels geproduceerde lift geen krachtbron nodig is). Het lucht-ademend magneto-plasma straalaandrijvingssysteem van het vliegtuig van Sam Stanton wordt dan een interessante optie. Het is momenteel onderwerp van onderzoek door verschillende bedrijven. Het maakt alleen gebruik van lucht en elektriciteit (geen op koolstof gebaseerde brandstof). Het probleem is de aanzienlijke hoeveelheid elektrische stroom die nodig is om de nodige stuwkracht te ontwikkelen. Het eerste wetenschappelijke artikel over dit voortstuwingssysteem is in 2017 gepubliceerd in het Journal of Physics.

Verschillende mensen hebben gevraagd of de boeken romans zijn die zich afspelen in een religieuze setting. De foto op de omslag van het tweede boek riep deze vraag blijkbaar (bij hen) op. Het antwoord is duidelijk ‘nee’ voor iedereen die een van de boeken heeft gelezen. De foto toont Sam Stanton, de held van de drie boeken, staande op een heuvel en met uitgestrekte armen naar de nachtelijke hemel kijkend. Hoofdstuk twee van ‘De beschermer: Zijn verlies en vergelding’ verhaalt waar dat was en waarom. Ik zal hier geen uitgebreide verklaring geven van dit epische moment in Sams leven, behalve dat het samenhing met het hoogtepunt in zijn zoektocht naar vergiffenis voor het feit dat hij onvoldoende veiligheid had geboden aan de vrouw en haar twee kinderen van wie hij zo veel hield. Hij had de veiligheidsdienst die hij had ingehuurd om haar en haar gezin te beschermen, opgezegd in de overtuiging dat hij de criminele organisatie die haar en Los Angeles in het algemeen had bedreigd, had uitgeroeid. Een restant van die organisatie was verborgen gebleven en nadat zij zich hadden gereorganiseerd, was hun eerste kwaadaardige daad om als wraak haar en haar gezin te vermoorden.

De vier beschikbare ‘Science of Sailing’-boeken hebben veel publiciteit gekregen. Scheepsbouwkundigen, wetenschappers, studenten, bibliotheken en zeilers van over de gehele wereld hebben de boeken besteld. Opgemerkt hebbend dat ik in 2020-2021 veel tijd heb besteed aan het schrijven van de romans die de ‘De beschermer’-trilogie vormen, elders op deze site beschreven, hebben verschillende mensen de vraag gesteld over de beschikbaarheid van toekomstige delen van de serie. Ik heb hen laten weten dat ik hierover nog geen beslissing heb genomen. Ik ben van mening dat ik altijd moet afmaken waaraan ik ben begonnen, zelfs als het iets is waar jaren voor nodig zijn. Het eenvoudige antwoord op deze vraag is dus dat ik de drie romans beschouw als een intermezzo in het schrijven van de ‘Science of Sailing’-boeken. Ik zou willen dat het leven zo eenvoudig was. Het feit is dat ik veel meer plezier beleefd heb aan het schrijven van de romans dan aan het schrijven van de laatste van de wetenschappelijke boeken. Maar, zoals mensen om me heen hebben gezegd: ik zou geen vierde roman moeten schrijven zonder de aanwezigheid van een groot lezerspubliek. Daarom heb ik besloten eerst te zien hoe de ‘De beschermer’-trilogie door boekliefhebbers wordt ontvangen, voordat ik me weer in die richting waag. Nu zal ik dus beginnen met het schrijven van deel vijf van ‘The Science of Sailing’ alvorens iets anders te doen.

Het oorspronkelijke plan voor de ‘Science of Sailing’-boeken omvatte het volgende:

• Deel 5: over de prestaties en het ontwerp van draagvleugels en profielen. Een groot deel daarvan is voltooid.
• Deel 6: bevat een compendium van praktische informatie over de lift en weerstand van zeilen, rompen en rompaanhangsels.
• Deel 7: behandelt coördinatenstelsels, translaties, rotaties, kracht- en momentenevenwicht, de aard en betekenis van vrije momenten, dwarsscheepse stabiliteit, langsscheepse stabiliteit en koersstabiliteit. Ook dit deel is voor de helft voltooid.
• Deel 8: voorspelling van zeilprestaties door het gebruik van modelproeven, CFD en VPP-software. Een aanzienlijk deel hiervan is gereed.
• Deel 9: omvat zeil- en rompconfiguraties, rompvormen met boeg- en achterstevenoverstekken, het ‘Australia II’-project, rompvormen voor hogere Froudegetallen (tot ca. 1,0) en Nederlandse rond- en platbodemjachten. Ook dit deel is voor de helft voltooid.
• Deel 10: een uitgebreid hoofdstuk over kielen en roeren, inclusief een beschrijving van het ‘FAST2000’-project.

Aan de voltooiing van deze lijst met werkzaamheden moet dus nog veel werk worden besteed. Ik overweeg deel 6 te schrappen en deel 7 enigszins te vereenvoudigen, zodat de delen 5 en 7 ergens in 2022 in druk kunnen verschijnen. Dat zou leiden tot de voltooiing van deel 8 in 2023 en de delen 9 en 10 in 2024-2025, als ik daarvoor de gezondheid krijg – maar niet als mijn agent me ervan zou overtuigen een vierde roman te schrijven.

Kortgeleden ontving ik een vraag over mijn verwijzing naar de terminatorcurve in de boeken van de ‘De beschermer’-trilogie. Ik realiseer me dat ik misschien ergens aanvullende informatie had moeten geven over wat dit is. In het kort: de terminatorcurve is de bewegende lijn over de aardbol die donker van licht scheidt. Theoretisch is het een goed gedefinieerde curve, maar in de praktijk is het een enigszins vage afbakening vanwege wat we de schemerzone noemen, waarin we, als we er in een vliegtuig overheen vliegen, de overgang van licht naar duisternis of omgekeerd, als een geleidelijke overgang ervaren. Wanneer een vliegtuig echter vliegt met de snelheid waartoe het vliegtuig van Sam Stanton in staat is (ruim achttienduizend kilometer per uur), is deze overgang plotseling. Als Sam dus naar Reethi Rah op de Malediven reist en om zeven uur ’s avonds uit Los Angeles vertrekt om een uur later, als het de volgende dag acht uur ’s ochtends op de Malediven is, aan te komen, kruist Sam de terminatorcurve twee keer: toen de zon net na vertrek onder de horizon dook, en toen de zon enkele minuten voor aankomst opkwam.

Een gevolg van het overdag vliegen over de aardbol met hoge snelheid is dat de zon, op haar ecliptische baan aan de hemel, gezien door iemand in het vliegtuig van Sam Stanton, snel van plaats verandert. Bij het verlaten van Los Angeles ’s avonds om, laten we zeggen, acht uur, om in westelijke richting over de Stille Oceaan naar Reethi Rah te vliegen, ziet men de zon binnen enkele minuten plotseling opkomen boven de westelijke horizon vóór het vliegtuig (niet boven de oostelijke horizon zoals waargenomen door een stilstaand persoon), en wanneer het landt, een uur later om negen uur ’s ochtends plaatselijke tijd, heeft de zon al ongeveer vijfenzeventig procent van zijn zichtbare baan afgelegd, om dan te worden gezien boven de oostelijke horizon (achter het vliegtuig).

Nog niet zo lang geleden kreeg ik een opmerking van een van mijn lezers dat er misschien te veel tranen worden vergoten in het tweede boek van de ‘De beschermer’-trilogie, getiteld ‘De beschermer: Zijn verlies en vergelding’. Deze opmerking verbaasde me. Uit nieuwsgierigheid heb ik de momenten geteld waarop de geportretteerden een traan, of tranen, laten. Er zijn acht gevallen waarin Sam dat doet. Op twee na allemaal vanwege de moord op de vrouw en haar kinderen op wie hij verliefd was. Odlen, zijn zus, laat vier keer een traan. Leona, de vrouw met wie Sam opnieuw de liefde vindt, laat zeven keer een traan. Het merendeel van die tranen heeft te maken met haar vergissing om geen hulp in te roepen wanneer Sam gevangengenomen en neergeschoten wordt, wat leidt tot hun gezamenlijke begrafenis. Ik besloot dat de enige passage die minder dramatisch geschreven had kunnen worden, de passage was waarin Sam instort nadat hij de mannen heeft gedood die zijn geliefden hebben vermoord.

Vooral in de eerste twee boeken van de trilogie wordt Sam Stanton afgeschilderd als een meelevend, attent en emotioneel kwetsbaar persoon, die een ongewone behoefte heeft om zich te bekommeren om mensen die slecht behandeld worden of ongelukkig zijn. Ik denk dat hij meerdere keren zou huilen wanneer hij het verdriet over het verlies van Michelle en haar kinderen ervaart.

Van verschillende studenten die jachtontwerper of scheepsarchitect willen worden heb ik vragen ontvangen over hoe de vier ‘Science of Sailing’-boeken gezien moeten worden in relatie tot boeken met een schijnbaar vergelijkbaar onderwerp, zoals de boeken geschreven door Marchaj, Larsson, Fossati en anderen. Deze vraag kwam aan de orde toen de betrokken studenten wilden nagaan of ze de vier boeken zouden kopen of niet. Met 50 euro per boek is de financiële uitgave voor de meesten geen kleinigheid.

De vraag hoe deze boeken zich verhouden tot andere boeken is behandeld in een recensie van Associate Professor Michael G. Morabito van de United States Naval Academy in Annapolis, waar hij directeur is van het Naval Architecture and Marine Engineering-programma. De recensie is gepubliceerd in ‘Marine Technology’, het tijdschrift dat vier maal per jaar wordt uitgegeven door ‘The Society of Naval Architects and Marine Engineers’. Hieronder is hij in zijn geheel opgenomen.

Naast de informatie over de kosten van de boeken, zoals te vinden op https://www.oossanen.nl of rechtstreeks op ‘van oossanen academy publishers’, passen wij een korting van 50% toe op bestellingen van studenten die kunnen aantonen dat zij staan ingeschreven aan een hogeschool of universiteit die een diploma aanbiedt in jachtontwerp, scheepsarchitectuur, scheepswerktuigkunde of mariene wetenschappen.